Ο Μακεδονικός Πολτός κα η σαλάτα.

Εκατοντάδες «εθελοντές», δεκάδες σωματεία, αλλά και ιστοσελίδες γραμμένες στα ελληνικά, παρεμβαίνουν στον ελληνικό χώρο με άγνωστη χρηματοδότηση, με αποκλειστικό σκοπό την επικείμενη Γενική Απογραφή του 2011, η οποία σύμφωνα με το ευρωπαϊκό δίκαιο θα πρέπει να περιλαμβάνει στο απογραφικό δελτίο , ένα λευκό τετραγωνίδιο , στο οποίο οι πολίτες θα μπορούν να δηλώσουν ανώνυμα και άφοβα την μειονότητα στην οποία ανήκουν.
Οι οργανωτές της επιχείρησης κατά της Ελλάδος ,που δρουν σχεδόν ανενόχλητοι, αφού ο ελληνικός κρατικός μηχανισμός, είναι όμηρος των «σύγχρονων» αντιλήψεων για το «ουδέτερο» σχολείο, που δεν παράγει ιδεολογία , και παράλληλα δεν επενδύει ούτε ένα ευρώ για την αντιμετώπιση της προπαγάνδας στο διαδίκτυο, έχουν ως πρώτο στόχο να εμφανίσουν στην απογραφή, έναν αριθμό «εθνικών ομάδων», ώστε στη συνέχεια να αναπτύξουν τις διεκδικήσεις για την προστασία της πολιτιστικής τους ταυτότητας, και των μειονοτικών τους δικαιωμάτων.
« Η Ελλάδα, το μοναδικό κράτος της Ευρώπης που ισχυρίζεται ότι δεν περιλαμβάνει εθνικές μειονότητες, θα πρέπει, να καταγράψει επιτέλους τις εθνότητες που περιέχει, με ελεύθερη απογραφή του πληθυσμού» , αναφέρουν οι ιστοσελίδες των «αγωνιστών» των μειονοτικών δικαιωμάτων.
Η δράση των «εθελοντών», σε όλη τη χώρα, έχει επισημανθεί και καταγραφεί, από μεμονωμένους πολίτες.
(Η συνέχεια εκ του προηγουμένου).
Από τον Παϊσιο στους Αποστόλους των Μακεδονικών γραμμάτων.
Το 1762, ( την χρονιά του πραξικοπήματος της Αικατερίνης) η ρωσική πολιτική κατάφερε, να αποκτήσει από το σερβικό μοναστήρι του Χιλανδαρίου, στο Αγίο Όρος, το χειρόγραφο του χρονικού του μοναχού Παϊσιου, για την ιστορία των σλάβων- Βουλγάρων.
Έτσι άρχισε η επιχείρηση, για να ενωθούν ξανά τα εξαδέλφια του Βόλγα και των Βαλκανίων.
Το 1829, και ενώ συνεχιζόταν ο Ρώσο-τουρκικός πόλεμος (1828-1829),ο Ρώσος πράκτορας Γιούρι Βένελιν (Yuri Venelin) προετοίμαζε το βιβλίο του, «Αρχαίοι και σύγχρονοι Βούλγαροι , και οι πολιτικές, εθνογραφικές, ιστορικές και θρησκευτικές σχέσεις με τη Ρωσία. Οι Βούλγαροι στην βαλκανική χερσόνησο, οι εγκαταστάσεις τους, ο αριθμός και η γεωγραφική τους κατανομή».
Ο Βένελιν υποστήριζε ότι, «οι σημερινοί Βούλγαροι είναι Σλάβοι, το ίδιο όπως οι Ρώσοι, οι Πολωνοί, οι Τσέχοι, οι Κροάτες ,οι Σλοβένοι ,και οι Σέρβοι». Για την γεωγραφική τους κατανομή στα Βαλκάνια έγραφε ότι, « Ο πληθυσμός της Βουλγαρίας αποτελείται κυρίως από Βούλγαρος, ανάμεικτους, με Τούρκους, Βλάχους και Έλληνες, και το ίδιο συμβαίνει με τον πληθυσμό της Ρωμυλίας. (Rumelia). Η Μακεδονία κατοικείτε κυρίως από Βούλγαρους, ενώ υπάρχουν Τούρκοι και Έλληνες. Στην Αλβανία ζουν κυρίως Σκίπταροι (Shquipetars) και Βούλγαροι, ενώ στη Θεσσαλία ζουν Βλάχοι, Βούλγαροι, Τούρκοι και Έλληνες. Για την κατάσταση , πιο νότια, δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία, αλλά γνωρίζουμε για εγκατάσταση Βουλγάρων στην Λιβαδειά, και για τους Βούλγαρος του Μωρέα ,που ονομάζονται Μιλλιγγοί και Εζερίτες.
Οι αδελφοί Μιλαντίνοφ
Η οικογένεια Κωνσταντίνου ή Μιλαδίνη , ήταν εγκατεστημένη στην Στρούγγα. Ο Δημήτριος Κωνσταντίνου ή Μιλαδίνης, γεννήθηκε το 1810. Ο πατέρας του Χρίστος, που έφτιαχνε κανάτια, ήταν Βλάχος με καταγωγή από την Μοσχόπολη .Το σόι των Κωνσταντίνου, μετά την καταστροφή της Μοσχόπολης, είχε μετακινηθεί βόρεια προς την μικρή Πρέσπα. Ο Χρίστος, είχε γεννηθεί σε ένα Βουλγαροχώρι, το Στέμπλεβο,(τώρα στην Αλβανία), το οποίο αποτελεί ακόμα και σήμερα στόχο βουλγαρικών επισκέψεων, ( σπηλαιολογική αποστολή 2007, και καταγραφή βουλγαρικών δημοτικών τραγουδιών).Η μητέρα του Δημητρίου Μιλαδίνη, Σουλτάνα, ήταν Ελληνίδα, κόρη Παππά από το Μεγάροβο, κοντά στο Μοναστήρι.
Ο Δημήτριος, είχε αλλά 7 αδέλφια. Τον Αθανάσιο, τον Ματθαίο, τον Απόστολο, τον Ναούμ (άγιος προστάτης της Μοσχόπολης), την Άννα , την Χριστίνα, και τον Κωνσταντίνο, που γεννήθηκε το 1830, λίγο μετά το θάνατο του πατέρα του.
Επομένως, ο εικοσάχρονος Δημήτριος, που το 1829, τον είχαν πάρει οι Μοναχοί του μοναστηριού του αγίου Ναούμ της Αχρίδας οικότροφο , για να τον κάνουν δάσκαλο της ελληνικής είχε να μεγαλώσει 7 αδέλφια, και να παντρέψει δύο αδελφές.
Ο Δημήτριος, το 1830, δούλεψε σαν δάσκαλος στην Αχρίδα. Το 1832 τον βρίσκουμε στο Δυρράχιο, να κάνει τον έμπορο. Τον επόμενο χρόνο πήγε στα Γιάννενα, στην «Ζωσιμαία Σχολή», όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του, ενώ παράλληλα εργαζόταν. Το 1836, ξαναγύρισε στην Αχρίδα, σαν κανονικός δάσκαλος, εφαρμόζοντας το πρόγραμμα που έμαθε στην «Ζωσιμαία Σχολή». Δίδασκε φιλοσοφία, αριθμητική, γεωγραφία, αρχαία ελληνικά, ελληνική λογοτεχνία, τα λατινικά και γαλλικά. Σαν δάσκαλος έγινε περιζήτητος, και το 1838, τον κάλεσαν πίσω στην Στρούγγα. Το 1840-42 δίδασκε στο Κιλκίς, αλλά συγκρούστηκε με τον δεσπότη και ξαναγύρισε στην Αχρίδα. Το 1844 συναντήθηκε με τονΒίκτορ Γκριγκόροβιτς και άλλαξε η ζωή του.
Πρώτα, στο πρόσωπο του Ρώσου καθηγητή, απέκτησε έναν ισχυρό χορηγό που βελτίωσε την ζωή του. Μετά «πείστηκε» από τον τον Γκριγκόροβιτς ότι ήταν Βούλγαρος. Μετά, μαζί με τον καθηγητή έμαθε να γράφει στα Κυριλλικά τα «καθημερινά» σλαβικά που ήξερε.
Ο Δημήτριος, με την οικονομική «αρωγή» του Γκριγκόροβιτς, άρχισε να δανείζεται με τόκο, και έστειλε τον μικρό Κωνσταντίνο στην Ζωσιμαία Σχολή, στα Ιωάννινα, και στην συνέχεια στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Μετά, η Ρωσία κράτησε την υπόσχεσή του Γκριγκόροβιτς και ο «μικρός» πήρε υποτροφία για σπουδές στο πανεπιστήμιο της Μόσχας.
Ο Κωνσταντίνος Μιλαδίνης στην Ρωσσία σπούδασε σλαβική φιλολογία και άρχισε γράφει ποιηματάκια στα σλαβικά, όπως το, «η θλίψη για τον Νότο» (T'ga za jug) που πολύ αργότερα (1941) έγιναν η απαρχή της «μακεδονικής» λυρικής ποίησης.
Ο «ποιητής» Κωνσταντίνος αφού εκπαιδεύτηκε , κατέβηκε στην Μακεδονία, με αποστολή να συλλέξει μαζί με τον αδελφό του, αποδείξεις της βουλγαρικής κουλτούρας. Έτσι άρχισε η καταγραφή σλαβικών «βουλγαρικών » τραγουδιών, τα οποία τα αγόραζαν από διάφορους εγγραμμάτους σλαβόφωνους, που τά έγραφαν με ελληνικούς χαρακτήρες, και στην συνέχεια οι Μιλαντίνοφ, τά ξανάγραφαν κυριλλικά. 100 τραγούδια αγοράστηκαν αντί 100 φιορινών από τον Βασίλ Χολάκοβ. Η συλλογή με 660 δημοτικά τραγούδια τυπώθηκε στο Ζάγκρεμπ, το 1861,με χορηγό τον καθολικό επίσκοπο Ζάγκρεμπ Στροσμάγερ.
Ο Δημήτριος Μιλαδίνης, που είχε αλλάξει στο μεταξύ το όνομα του σε Μιλαντίνοφ, είχε εγκατασταθεί στον Περλεπέ,(Prilep) και ανέπτυσσε την προπαγάνδα του. Το 1856 προσπάθησε να εισαγάγει στο ελληνικό σχολείο την βουλγαρική γλώσσα. Το 1858-59 δίδασκε ξανά στο Κιλκίς (Koukoush) όπου το βουλγαρικό κίνημα είχε μεγάλη ανάπτυξη..Με πρωτοβουλία του Δημητρίου Μιλαντίνοφ, για να απαλλαγούν από το Πατριαρχείο, οι Βουλγαρόφρονες, συγκέντρωσαν υπογραφές στις 12 Ιουλίου 1859 και ζήτησαν από τον Πάπα Πίο τον 9ο , να υπαχθούν στην καθολική εκκλησία, υπό τον όρο , η λειτουργία να γίνεται στα αρχαία σλαβικά, ο αρχιεπίσκοπος και οι παπάδες να είναι Βούλγαροι, και τη βουλγαρική γλώσσα και το αλφάβητο να χρησιμοποιούνται στην εκπαίδευση των παιδιών.
Μετά από αυτό οι Έλληνες του Κιλκίς , τον κατήγγειλαν στους Τούρκους, σαν Ρώσο πράκτορα. Ο Δημήτριος συνελήφθη και μεταφέρθηκε στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης, όπου πέθανε από τύφο το 1862.
Ο Δημήτριος Μιλαντίνοφ , ενέταξε στο δίκτυο των Ρώσων πρακτόρων , και τον νεαρό Γρηγόριο Σταυρίδη , από την Στρούγγα, ο οποίος ήταν μαθητής του στην Αχρίδα, και στην συνέχεια σπούδασε στο πανεπιστήμιο Αθηνών, και μάλιστα βραβεύτηκε, στον Ράλλειο Ποιητικό Διαγωνισμό του 1860 για το επικό ποίημά του «Ο Αρματολός».
Ο Σταυρίδης μετά τον θάνατο του Δημητρίου Μιλαντίνοφ εγκαταστάθηκε στον Περλεπέ, μετονομάστηκε σε Grigor Prlicev και έγινε ένθερμος εχθρός της ελληνικής παιδείας και του πατριαρχείου.
Μαθήτρια Δημητρίου Μιλαντίνοφ ήταν και η Παρθενία Ζωγράφου (Partenija Zografski),όπως και ο Καστοριανός Ξενοφών Ζήσης , (Raiko Zhinzifov), που μεγάλωσε στο Βέλλες , (Βελησσός),και μετονομάστηκε από τον Μιλαντίνοφ, σε Ράικο ενω αργότερα από την Ρωσία, σαν έμπορος, έγινε από τους βασικούς χρηματοδότες της βουλγαρικής εθνικής κίνησης .
Ο «μικρός» Μιλαντίνοφ, πληροφορήθηκε την σύλληψη του αδελφού του στο Βελιγράδι ενώ επέστρεφε από την Μόσχα, και επέστρεψε για να βοηθήσει στην απελευθέρωση του. Πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου συνελήφθη και φυλακίστηκε. Ο Κωνσταντίνος απαγχονίστηκε το 1862.
Ο καθηγητής σλαβολόγος καθηγητής Αιμ.Ταχιάος , βρήκε στα αυτοκρατορία αρχεία της αγίας Πετρούπολης και δημοσίευσε, επιστολή του Ρώσου πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη Ιγνάτιεφ, ο οποίος ζητούσε να καταβληθεί οικονομική ενίσχυση στην χήρα του Δημητρίου Μιλαντίνοφ, «διότι αυτός απέθανε στην υπηρεσία του αυτοκράτορα».
Είναι απορίας άξιο, γιατί το « ημιλιπόθυμο» ελληνικό κράτος, δεν χρηματοδότησε- όπως πρότεινα- την έκδοση στα Σκόπια της μονογραφίας του κ.Ταχιάου, και γιατί η απόδειξη του ότι οι αδελφοί Μιλαντίνοφ, ήταν πράκτορες των Ρώσων, δεν βρίσκεται σε όλες τις γλώσσες, στο διαδίκτυο.
Οι αδελφοι Μιλαντίνοφ θεωρούνται από την ιστορία των Σκοπίων, οι αρχηγέτες της «Μακεδονικής» εθνικής συνείδησης και παιδείας, παρότι έγραψαν στην «βουλγαρική γλώσσα», και θεωρούσαν τους εαυτούς τους «Βούλγαρους».